Σε τον αναβαλλόμενον το φώς ώσπερ ιμάτιον, καθελών Ιωσήφ απο του ξύλου συν Νικοδημω, και θεωρήσας νεκρον, γυμνον, άταφον, ευσυμπαθητον θρήνον αναλαβων, οδυρόμενος έλεγεν. Οίμοι, γλυκύτατε Ιησου, όν προ μικρου ο ήλιος εν σταυρώ κρεμάμενον θεασάμενος, ζόφον περιεβαλλετο, και η γή τω φόβω εκυμαινετο, και διερρήγμυτο ναού το καταπετασμα. Αλλ΄ ιδου νυν βλεπω σε, δι εμέ εκουσίως υπελθόντα θανατον. Πώς σε κηδευσω Θεέ μου, ή πως σινδονιν ειλησω, ποίαις χερσι σε προσψαύψω, το σον ακήρατον σώμα? ή ποία άσματα μελψω, τη ση εξόδω, Οικτίρμον? Μεγαλύνω τα παθη σου, υμνολογώ και την ταφην σου συν τη Αναστασει, κραυγαζων. Κυριε, δόξα σοι...
